या वाटेवर एकाकी मी चालत असताना

तुझ्या आठवणी मनात गोंधळ घालत येताना

हृदयाची सम चुकते त्यांना वेचत जाताना

तुझ्याशिवायचा प्रत्येक मी पाऊस टाळत राहिलो

तुझ्यासवेचा पाऊस फक्त मनात माळत राहिलो

खिडकीतूनच पाहिले मी आभाळ दाटत येताना

हे प्रेमगीत विरहगीत झाले कसे

फुलांवर लिहिताना काटे आले कसे

शब्दांना कशी कळते वेदना?

वसंतमागे मी शिशिर दडवून ठेवले

स्वतःशी ही काही खरं काही खोटं बोलून पाहले

गळलेल्या पानांची रास रीचत जाताना

तुझ्या भिजण्याने पावसाळा व्हायचा

आता पावसामध्ये ती बात नाही

तुझ्या भेटीने फुलांचे बहरणे

वसंतामध्ये ती बात नाही

श्वासांनीच खरे बोलणे व्हायचे 

शब्दांमध्ये ती बात नाही

तुझ्या स्पर्शाने गंधाळणे माझे 

अत्तरामध्ये ती बात नाही

तुझ्या सोबती मीच कळलो मला 

आरश्यामध्ये ती बात नाही

~ विशाल

 

जेव्हा पहिल्यांदा पाहिलं

तुला बटांशी खेळताना

पांढऱ्याशुभ्र साडीमध्ये

गुलाबी हसताना

वाटलं वसंत फुलला असावा

बहर आला असावा

किंवा स्वप्न आणि वास्तविकतेचा

तो क्षण दुवा असावा

तू खरंच होतीस का?

मी चिमटा काढून बघायला हवं होतं 

काहीतरी कारण काढून तुझ्याशी

बोलायला हवं होतं

खऱ्या होत असतील

पुस्तकातल्या कथा कदाचित

स्वप्न उद्याची चाहूल असेल

कदाचित

तिला चंद्र उगाच नसतील म्हणत

गुलाबाशी तुलना उगाच नसतील करत

तिला त्याच्या नजरेतून बघावं

तुला बघितलं तेव्हा वाटलं

वाटलं नव्हतं या शहरात

येईन मी पुन्हा

तश्याच असतील या शहरातील

वाटा साऱ्या जुन्या

पुन्हा चिंब पावसात भिजताना

पुन्हा त्याच वाटांवर चालताना

वाटतं जपल्या असाव्या या शहराने 

आपल्या सोबतीच्या साऱ्या खुणा

शहराच्या कानाकोपऱ्यात साठलेलं

तुझं हसणं, तुझं बोलणं

तुझी मिठी, तुझी ऊब

आणि लताचं गाणं

तुझं हसणं, तुझं बोलणं

मनात घर करून राहील

आणि लताच्या गाण्यात

तुझ्या आठवणींचं गूज राहील

वाटलं नव्हतं या शहरात

तुझ्या आठवणींनी वेढलं जाईन

प्रत्येक वळणावर तुझं

अस्तित्व शोधत राहीन

~ विशाल