नेहमीच कोरं असतं
वहितलं एक पान
मग कुणीतरी येतं
स्वतःच्या वहितली एक कविता
त्यावर कोरून जातं
शिशिरात झाडाचं
एकेक पान गळावं जसं
मग आपल्याच वहितली आपलीच
एकेक कविता हरवत जाते
एकच कविता शिल्लक राहते
एकच कविता
एकच कविता आपण हृदयावर
कोरून ठेवत असतो
तळहाताच्या फोडासारखं
जपून ठेवत असतो
एक दिवस तीच व्यक्ती
कविता मागायला येते
कोरी वही न बघताच आपली
कविता घेऊन जाते
कोरी असते वही पण आता
शब्द नसतात काही
आयुष्यातली पानंही अशी
कोरिच असतात काही

© विशाल